بر قله ایستادم
آغوش باز کردم
تن را به باد صبح
جان را به آفتاب سپردم
روح یگانگی
با مهر، با سپهر
با سنگ با نسیم
با اب ،با گیاه
در تارو پود من جریان یافت
موجی لطیف ، بافته از جوهر جهان
تا عمق هفت پرده رنگ را از هم شکافت
"من" را زتن ربود
"ما" ماند
راه یافته در جاودانگی
سهراب سپهری
| 
